MAANDAG MIJMERING
Zondag heb ik de dagen van de week in mijn blog uitgelegd. Dit schrijven is een vervolg.
Vandaag is het maandag. Deze dag van de week is vernoemd naar de Maan.
De eerste vraag die ik stel is: wat weet ik van de Maan?
Allereerst dat de Maan geen licht geeft van zichzelf. Zij ontvangt het licht van de Zon en straalt dat uit. We zien haar staan aan het firmament in haar diverse schijngestalten (wassende Maan, volle Maan, afnemende Maan en nieuwe Maan).
De Maankrachten veroorzaken eb en vloed op Aarde.
Daarmee vergelijkbaar is de werking van de maankrachten op ons gevoel en dan vooral op onze emoties (de gevoelens waaraan een positieve of negatieve ervaring is gekoppeld) waardoor er in onze innerlijke wateren onrust kan ontstaan.

Dit alles overwegende kijk ik naar mijn gemoedstoestand en vraag mij af: hoe is het met mij?
Vanuit mijn persoonlijk perspectief ervaar ik dankbaarheid dat ik, ondanks de huidige wereldcrisis, geen zorgen hoef te maken omtrent mijn gezondheid, een baan voor mijn levensonderhoud, de dwang om mondkapjes te dragen of mij beperkt te voelen door allerlei maatregelen. Vanuit deze dankbaarheid voel ik mij vervult met vreugde.
Aan de andere kant, als ik naar de mensen om mij heen kijk en naar het wereldtoneel zakt me de moed bijna in de schoenen. Waar gaat het heen? Zoveel mensen door angst beheerst niet wetende wat te doen, verstokt van zelfliefde, kracht en heldere informatie over hoe zij zichzelf kunnen bevrijden van zelfopgelegde isolatie.

Wat kan ik daarin betekenen? Hoe kan ik staan in al dit geweld zonder overspoeld te worden door alle astrale emoties van het collectief? Al mijmerende hierover kwamen de woorden in mij op ‘wat is mijn vrijheid waard als anderen ‘niet kunnen vliegden van oost naar west’ (dit naar aanleiding van het lied ‘Over de muur van Klein Orkest’ dat al een week regelmatig in mijn gedachten komt).
Dan herinner ik mij Avalokitesvara… (Avalokiteshvara is een bodhisattva die de compassie van alle boeddha`s belichaamt) en het verhaal wat mij jaren geleden diep ontroerde.
Het verhaal gaat als volgt: Op een gegeven moment was Avalokiteshvara zeer teleurgesteld toen hij zich realiseerde dat hij slechts een klein aantal wezens had kunnen helpen uit hun ellende. Hij schreeuwde uit: “Wat heeft het voor zin? Ik kan niks voor hen doen, het is beter voor mij zelf gelukkig en vredig te zijn.” Als gevolg van deze uitroep, splitste zijn hoofd zich in tien en zijn lichaam in duizend stukken, hem vervullend met ondraaglijke pijn. Amitabha, zijn spirituele vader, kwam hem direct te hulp en herstelde zijn gebroken lichaam door zijn kapotte vlees te transformeren in duizend handen, duizend ogen en tien gezichten, die hij bekroonde met een extra gezicht: dat van Amitabha zelf. Duizend ogen zien het lijden in alle hoeken van het universum, duizend armen strekken zich uit naar alle hoeken om hulp te verlenen. De Lotus Sutra beschrijft Avalokiteshvara als de Bodhisattva die met ogen van compassie kijkt en intens naar het weeklagen van de wereld luistert. Mededogen wordt in de Tibetaanse traditie gezien als bron van essentie en verlichting. (bron: https://buddhainbeeld.nl)

In dit verhaal ligt het antwoord. In principe betekent dit: toepassen wat de zondag je leert.
Ik Ben die Ik Ben.
Ik sta in het midden en ken mijn Kracht.
Ik zie in mededogen naar mijn medemens die doolt in onwetendheid en (ver)oordeel niet.
Ik zal mijn Licht gebruiken om de schaduwen van het verleden op te laten lossen in de tijd.
Indien nodig zal ik spreken, indien nodig zal ik zwijgen, indoen nodig zal ik handelen omwille van de Liefde…

-Diny-